Мысли накануне Радаўніцы

Шмат у нашым жыцьці ёсьць дарог,
А вядуць яны ўсе да магілы.
І без ясных надзей, без трывог,
Загубіўшы апошнія сілы,
Мы сайдзёмся, спаткаемся там
І спытаем сябе: для чаго мы
Па далёкіх і розных пуцях
Адзінока йшлі ў край невядомы?
І чаму пасьпяшаліся так,
Напружаючы ўсе свае сілы,
Калі ціха паўзушчы чарвяк
Ўсё ж дагнаў нас ля самай магілы?

Максім Багдановіч

Добрый, злой, красивый, иль урод,
Одинаково в земле гниёт,
Нищий, бомж, богатый, олигарх,
Превратятся все в итоге в прах…

Для чего ж мы мучаем себя,
И живём, других везде гнобя?
Все ведь станем пищей для червей.
Но сидит в нас искуситель-змей.

За стихотворение голосовали: Mary March: 5 ;