Пагоня

«Толькі ў сэрцы трывожным пачую
За краіну радзімую жах, —
Ўспомню Вострую Браму святую
I ваякаў на грозных канях.

Ў белай пене праносяцца коні, —
Рвуцца, мкнуцца i цяжка хрыпяць...
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
He разбіць, не спыніць, не стрымаць. …»
М.Багдановiч

Жаркi позiрк у вачах,
Цяжкi подых,
Сіла пэўна ў мячах,
Або ў словах?!

Ратаваць свой народ
Хто як мае.
А Пагоня прыгнёт
Не прымае!

Твой бязлітасны гон
Я трымаю,
Ціхі храп, хрыплы стон
Адчуваю.

Пачакай, я з табой,
Не прадалась!
Сэрца боль супакой.
Разгулялась…

За стихотворение голосовали: Марьюшка: 5 ; Анастасия Белоусова: 5 ; Вячеслав: 5 ; седая медведица: 5 ; olegvolohov: 5 ; Invitado: 5 ; Bormis: 5 ; Агибалов Олег: 5 ; teij: 5 ; RITA: 5 ; Vavilon: 5 ; luna: 5 ;